Maar de dag erna wilde ik het erop wagen, en zo vroeg mogelijk in Lentevreugd zijn. In mijn toch al korte nachtrust werd ik uit mijn slaap gehouden door een gigantisch onweer, dat over Amersfoort trok. De ochtend erop kwam ik iets voor half 7 aan op het station en kwam daar tot een merkwaardige conclusie: er rijden GEEN treinen vanaf Amersfoort! Oorzaak: blikseminslag... "Nou ja, zo snel geef ik me niet gewonnen!" In minder dan een uur racete ik naar het station van Utrecht en miste net mijn eerste aansluiting naar Leiden. Vervolgens verliep alles wel voorspoedig en rond 9 uur kwam ik aan in Lentevreugd. Hier uiteraard geen waterrietzanger, maar het zoeken ernaar was spannend. Samen met wat andere vogelaars had ik het nog even over vale pijlstormvogels. "Tja, Camperduin is toch echt de beste plek" en "Noord-Holland is duidelijk beter dan Zuid-Holland". Aangezien het zoeken naar waterrietzangers midden op de dag niet zo heel veel zin heeft, koos ik er ondanks deze woorden voor om lekker op het duin bij Katwijk te gaan zitten. Ik keek suf uit over de zee en dacht: "ik zal hier wel de rest van de dag kansloos zitten kijken". Deze gedachte hield een half uur stand, want toen, opeens...vliegt er een pijl door mijn beeld heen! "Vale!", schreeuwt meteen een stemmetje in mijn hoofd. Overduidelijk vale: korte vleugels, korte staart en een hangbuikje. Het is een donkere vogel, zonder duidelijke witte buik. Maar wat geweldig! Ik kan de vogel enkele tientallen seconden in beeld houden en hem goed zien. Niet alleen een nieuwe soort, maar ook nog eens mijn 400e soort van mijn leven! Blij spreek ik de vogellijn in en bedenk me dat het pas kwart voor 12 is. In katwijk scoor ik nog even een paar zeldzame varens, te weten ijzervaren en zwartsteel en ga dan weer richting Leiden. Ik besluit richting Eindhoven te gaan, om vervolgens op de Strabrechtse heide op zoek te gaan naar zwarte ooievaar. Onderweg ga ik even langs René om mijn inventarisatieatlas (die ik was vergeten op de roodmus/krekelzanger-avond) op te halen. Tevens ruilen we in het kader van 'ik gebruik hem meer dan jij'-redenen van NJN-telescoop: hij de meopta en ik de Swarofski ---> goede deal ;) en bedankt René! Maar met mijn telescoop was fatsoenlijk zeetrektellen bijna niet meer mogelijk. Nou ja, op naar de Strabrechtse heide. Als ik bijna in het gebied ben, loopt mijn band leeg: het ventiel is van het rubber afgescheurd en ik heb geen reserveband bij me. Daar sta je dan, het is nog 4 kilometer naar de vermeende plek. Nou, lopen dan maar! Als ik na 150 meter de heide op loop kijk ik kort naar boven en zie vanuit mijn ooghoeken op vrij grote hoogte wat grote vogels vliegen. Heel even denk ik "mantelmeeuwen", maar dan kijk ik nog eens en zie ik dat het zwarte ooievaars zijn! 6 zwarte ooievaars! Wat gaaf en wat een geluk, nu hoef ik ook niet zo ver te lopen. Binnen een uur nadat ik ben uitgestapt zit ik alweer in de trein, met mijn 290e jaarsoort op zak!
Als ik in Amersfoort aankom, bedenk ik me dat het handigst is om naar station Amersfoort Schothorst te gaan, omdat het dan niet zo ver lopen is. We komen aan op het perron dat tussen 2 sporen in ligt. Dit perron staat in connectie met de buitenwereld via een tunnel, en guess what: de tunnel was volgelopen met water! De brandweer was al bezig met het water wegpompen. Dat moest een flink buitje zijn geweest. Maar goed, we rijden terug naar Amersfoort en gaan dan met een andere trein naar het perron wat wel direct aan het 'vaste land' grenst. Wat een dag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten